This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
A może jednak poudawać kogoś innego?
Kiedyś profesor Bartoszewski powiedział swoje słynne zdanie: „Na pewno nie wszystko, co warto to się opłaca, ale jeszcze pewniej (…) nie wszystko, co się opłaca, to jest w życiu coś warte”.
Trudno mi się nie zgodzić z takim sposobem myślenia. Obserwuję od 18-tu lat ludzi w biznesie. I nie tylko w biznesie. Szczęśliwie, ogromna większość tych, z którymi się spotykam to ludzie prawi i godni zaufania. Tacy, przy których nie boisz się odwrócić placami i czujesz komfort.
Spora część z nich z pasją, zaangażowaniem i w bardzo jasny sposób funkcjonuje w biznesie. I nie mówię tutaj o byciu przezroczystym, bez skazy, czy chodzącym ideałem. W taki obraz nie wierzę tym bardziej.To ułuda, że nie popełniamy błędów i czasem nie zawodzimy siebie, innych.
Zastanawiam się tylko nad tą grupą, która cały czas gra.
Gra w biznesie.
Gra z klientami.
Gra ze swoim zespołem.
Gra po to, aby ZAWSZE wygrać!
Co więcej:
Udaje kogoś, kim nie jest.
Jeździ autem, które do niego nie należy.
Mieszka w domu, który nigdy nie będzie jego.
Przybiera pozy, miny i stroje, które według niego trzeba mieć, aby nieustająco odnosić sukcesy.
Mam tak wiele mieszanych uczuć, kiedy jestem w gronie takich osób. Przyglądam się im z wielką ciekawością i zdumieniem. Zastanawiam się dokąd chcą doprowadzić siebie i swoich bliskich swoim idealnym, często idyllicznym sposobem funkcjonowania? Może to kompleksy, chora samoocena? A może to styl życia? Sposób na bycie na topie? Pojęcia nie mam?
Ostatnio bardzo zajmuje mnie temat spójności i autentyczności w biznesie. Zastanawiam się czy da się odnosić sukcesy w biznesie, mieć rezultaty, zarabiać pieniądze, jednocześnie zachowując swoją tożsamość? Na ile mówienie wprost, oczywiście na wysokim poziomie kultury, pozwala ludziom na zachowanie dobrych relacji z innymi.
Czy nazywanie rzeczy po imieniu jest bezpieczne? Czy jeśli widzę wokół coś, co mnie niepokoi w zachowaniu innej osoby mogę zareagować, czy też przyjąć postawę, to nie moja sprawa.
Patrząc na to, co obecnie dzieje się w „krainie polityki”, gdzie padają ideały, a prawda staje się bardzo dyskusyjna, da się pozostać sobą? Na ile kolorowe zdjęcia rodziny na Facebooku są obrazem rzeczywistego szczęścia rodzinnego, a na ile tylko piękną wizją tego, co się dobrze sprzedaje? Czy też tym, czego inni mogą nam zazdrościć.
Myślę, że bycie autentycznym w biznesie, a tak właściwie w życiu, czasem nie bywa popularne. Mam wrażenie, że łatwiej jest stworzyć coś fikcyjnego, niż poddać się osądowi innych, wówczas, kiedy mamy swoje zdanie. Szczęśliwie, każdy z nas może podjąć swoje własne ryzyko i zdecydować kim chce być.
Choć jak mawiał Profesor: czasem może się nam nie opłacać…, ale warto!
Anna Urbańska – Master Trener Structogramu – metody rozwojowo-edukacyjnej, dzięki której ludzie prawdziwie poznają siebie i mogą być krok przed swoimi zachowaniami oraz przed innymi. Należy do nielicznej na świecie grupy neurocoachów. Przez jej programy szkoleniowe i coachingi przeszło ponad 10 tysięcy osób, które z powodzeniem realizują swoje cele zawodowe i prywatne. Jest autorką książki „Otrzep kolana i biegnij”, w której udowadnia, że każdy z nas może więcej niż mu się wydaje. W roku 2015 wydała książkę pt. „Mózg – fabryka sukcesu. Najskuteczniejsze strategie ludzi biznesu”, która cieszy się ogromną popularnością. Współautorka przewodnika „Jak zbudować swój wizerunek w 30 dni”. Żyje zgodnie z maksymą: „Miej cierpliwość, wszystko jest trudne, zanim stanie się łatwe”. / www.annaurbanska.pl