This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.
Wietnam: Tam, gdzie Mekong opowiada historię
Są ludzie o których mówimy, że zostali urodzeni pod szczęśliwą gwiazdą. Ale są też tacy, którzy przyszli na świat w blasku czerwonego sztandaru – noszą stożkowate słomkowe kapelusze, a na obiad jedzą sajgonki. Proszę zapiąć pasy, za chwilę wylądujemy w Ho Chi Minh City.
Po pierwszym zetknięciu z wietnamską ulicą, sformułowanie „totalny Sajgon” nabiera sensu – wszystko jest chaotyczne, głośne, a ulice i chodniki są opanowane przez skutery, tysiące maszyn, które z prędkością światła przemierzają to azjatyckie miasto. Widok wysłużonego skutera, na którym jadą nie dwie a trzy dorosłe osoby plus dwoje małych dzieci, to tutaj norma. Kto ma skuter, ten ma władzę – ma się wrażenie, że przepisy ruchu drogowego nie dostały pozwolenia na przekroczenie żelaznej kurtyny. Jeśli idąc chodnikiem nie uskoczysz w odpowiednim momencie i skuter cię potrąci – twoja wina, za brak refleksu trzeba zapłacić frycowe w postaci kilku siniaków.
Dlatego, żeby zwiedzać duże miasta, trzeba mieć oczy dookoła głowy – albo skorzystać z usług rikszy i siedząc wygodnie, podziwiać wietnamska ulicę. Oczywiście, starając się jednocześnie nie zwracać uwagi na pędzące wokół skutery i samochody.
Stara zasada „ufaj, ale sprawdzaj” jest doskonale widoczna w Sajgonie w małych knajpkach, do których zazwyczaj nie trafiają turyści. Wszyscy się do ciebie uśmiechają, ale nagle, jak spod ziemi, pojawia się kolejny uśmiechnięty pan (obowiązkowo z gazetą w ręku) i cały czas cię obserwując pilnuje, żebyś jak najszybciej zjadł ten smaczny posiłek nie rozmawiając przy okazji z żadnym Wietnamczykiem.
Ja miałam szczęście trafić na sympatycznego i rozgadanego przewodnika w trakcie spływu deltą Mekongu. Opowiedział mi, jak naprawdę wygląda życie w Wietnamie, bez tej całej propagandowej otoczki, widocznej na ulicznych bilbordach i w programach telewizyjnych. W pamięci utkwiła mi jego wypowiedź: „skoro Polska też kiedyś była za żelazną kurtyną, a teraz macie wolność i ty możesz jeździć po całym świecie i nie musisz się nikomu z niczego spowiadać – to dla nas tutaj w Wietnamie też jest nadzieja, że kiedyś będzie dobrze.” Potem zapadła cisza i płynęliśmy dalej Mekongiem wsłuchując się w terkot silnika drewnianej łódeczki.
Gdy oczy już rozbolą nas od wypatrywania szalonych skuterów, a uszy spuchną od ulicznego gwaru, biegnijmy na lotnisko i wskakujmy w samolot, który zabierze nas na jedną z wietnamskich wysepek. Tutaj życie płynie wolniej niż w mieście, nikt się niczym nie stresuje – i nawet jeśli gdzieś na płocie zobaczymy bilbord z uśmiechniętym Ho Chi Minhem, otoczonym gromadką dzieci lub miną nas na rowerze dwaj wietnamscy mundurowi, to i tak będziemy mieć wrażenie, że właśnie trafiliśmy do miejsca, w którym wietnamska żelazna kurtyna ma sporą dziurę w postaci uśmiechniętych i przyjaznych ludzi. Na śniadanie podadzą nam chrupiące naleśniki i aromatyczną wietnamską kawę o aksamitnym smaku, którą zaparza się w małych, aluminiowych tygielkach, a na obiad dostaniemy fantastycznie przyrządzone kalmary z ostrym chilli. Objedzeni i szczęśliwi, spędzimy resztę dnia na cudownej plaży w otoczeniu palm, sącząc z butelki zimne Saigon Beer lub jeśli ktoś woli wersję bez procentów, świeżo wyciśnięty sok z mango.
Wietnam to kraj kontrastów, swoista wycieczka od zwykłej biedy po witryny Chanel w Sajgonie. Surowość miast jest łagodzona przez łagodność wysp i miękkość piasku na plażach. Jeśli chcecie poznać inną kulturę, napić się pysznej kawy i poczuć jak szumi historia w delcie Mekongu – zapraszam do Wietnamu, który na razie można podziwiać na wspaniałych zdjęciach autorstwa Roberta Korybuta- Daszkiewicza.
Karolina Rembiszewska
fot. Robert Korybut Daszkiewicz